Ненад Грујичић: Даворија

Ненад Грујичић: Даворија

И пре смрти бивам мртав…
Сава Њемањић

У храшћу се поткозарском разбожени народ тиска:
зборовање, певанија, шљивовица, туча, вриска.

Из прикрајка, из бујади, гдје земљице душа спава,
све посматра нетремице прикривени Свети Сава.

Снаша врцне, комшо лане, севне пиштољ са три метка,
на виждрачу пајто акне и подригне п’јана тетка.

С омаглице на обали, где се млади рајска трава:
зажарених трепавица у молитви Свети Сава.

Светогрђе (аој, сунце) подивљалог рода липти,
бес избија из кукова, газом колска песма кипти.

Из шљивика, иза штале, где вавољи лепа крава,
мотри коло нерођени у сузама Свети Сава.

Коло попут змије шара, тло се тресе у прашини:
полудела даворија, запенили пријашини!

Међу њима, клецајући, да ли сан је или јава,
коло игра тужног лика прерушени Свети Сава.

Изненада – пљусак ледан, отвори се земља плава,
развеза се живо коло, за брег зађе Свети Сава.

Оставите коментар

Ваша имејл адреса неће бити објављена Потребна поља су означена *